Światowy Szczyt 2005

Nowy Jork, 14-16 września 2005 r.

A/60/L.1
20 września 2005 r.

Dokument Końcowy Szczytu 2005

III. Pokój i bezpieczeństwo zbiorowe

69. Jesteśmy w pełni świadomi, iż szerokie spektrum zagrożeń, przed jakimi stoimy, wymaga naszej pilnej, kolektywnej oraz bardziej zdecydowanej odpowiedzi.

70. Uznajemy również, w myśl Karty, iż zmierzenie się z tymi zagrożeniami wymaga współpracy wszystkich głównych organów Narodów Zjednoczonych, realizowanej zgodnie z mandatem każdego z nich.

71. Jesteśmy także świadomi, iż obecnie żyjemy w świecie zglobalizowanym i współzależnym, a wiele dzisiejszych zagrożeń nie uznaje granic państwowych, jest ze sobą ściśle powiązanych i musi być zwalczane równocześnie na płaszczyźnie globalnej, regionalnej i krajowej oraz w sposób zgodny z Kartą Narodów Zjednoczonych i prawem międzynarodowym.

72. Dlatego też potwierdzamy naszą stanowczą wolę prowadzenia prac zmierzających do osiągnięcia w sferze bezpieczeństwa porozumienia opartego na przeświadczeniu o ścisłych powiązaniach między wieloma z obecnych zagrożeń, o wzajemnym umacnianiu się rozwoju, pokoju, bezpieczeństwa i praw człowieka, o niezdolności żadnego państwa do zapewnienia sobie bezpieczeństwa wyłącznie poprzez działania samodzielne oraz o tym, iż efektywny i wydajny system bezpieczeństwa zbiorowego, działający w zgodzie z celami i zasadami Karty, jest potrzebą wszystkich Państw.

Pokojowe rozwiązywanie sporów

73. Zdecydowanie podkreślamy obowiązek wszystkich państw rozwiązywania sporów środkami pokojowymi w zgodzie z Rozdziałem VI Karty Narodów Zjednoczonych, w tym także, gdy to właściwe, poprzez odwołanie się do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. Wszystkie państwa są zobowiązane stosować się w swych działaniach się do postanowień Deklaracji Zasad Prawa Międzynarodowego dotyczących przyjaznych stosunków i zgodnego z Kartą współdziałania państw.

74. Podkreślamy również ogromną wagę zapobiegania konfliktom zbrojnym zgodnie z celami i zasadami Karty Narodów Zjednoczonych oraz szczerze zapewniamy o naszej nieustającej determinacji w propagowaniu kultury zapobiegania konfliktom zbrojnym jako środka efektywnego zajmowania się powiązanymi ze sobą zagrożeniami dla rozwoju i bezpieczeństwa, w obliczu których stoją dziś narody świata. Jednocześnie potwierdzamy naszą zdecydowaną wolę zwiększenia zdolności Narodów Zjednoczonych do zapobiegania konfliktom zbrojnym.

75. Akcentujemy także znaczenie spójnego i zintegrowanego podejścia do kwestii zapobiegania konfliktom zbrojnym oraz rozwiązywania sporów, jak również potrzebę koordynacji działań podejmowanych w tym względzie, w ramach ich ustalonego przez Karę mandatu, przez Radę Bezpieczeństwa, Zgromadzenie Ogólne, Radę Gospodarczą i Społeczną oraz Sekretarza Generalnego.

76. Uznając istotną rolę dobrych usług Sekretarza Generalnego, włączając w to prowadzenie mediacji w trakcie sporów, wspieramy wysiłki Sekretarza zmierzające do zwiększenia jego zdolności w tym zakresie.

Użycie siły w zgodzie z Kartą Narodów Zjednoczonych

77. Podkreślamy obowiązek wszystkich Państw Członkowskich powstrzymania się w stosunkach międzynarodowych od stosowania siły lub groźby jej użycia w jakikolwiek sposób niezgodny z Kartą Narodów Zjednoczonych. Równocześnie przypominamy, iż wśród celów i zasad, którymi kierują się Narody Zjednoczone, jest utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, rozwijanie pomiędzy narodami przyjaznych stosunków opartych na poszanowaniu zasady równouprawnienia i samostanowienia narodów, oraz podejmowania innych odpowiednich środków na rzecz umacniania powszechnego pokoju. By to osiągnąć, jesteśmy zdecydowani podjąć skuteczne środki zbiorowe dla zapobiegania zagrożeniom pokoju i ich usuwania oraz tłumienia wszelkich aktów agresji lub innych naruszeń pokoju, a także łagodzić i załatwiać pokojowymi sposobami, zgodnie z zasadami sprawiedliwości i prawa międzynarodowego, spory albo sytuacje międzynarodowe, które mogą prowadzić do naruszenia pokoju.

78. Akcentujemy znaczenie promowania oraz umacniania procesów wielostronnych oraz podejmowania międzynarodowych wyzwań i problemów w sposób gwarantujący ścisłe przestrzeganie postanowień Karty i zasad prawa międzynarodowego, a także potwierdzamy swe przywiązanie do multilateralizmu.

79. Wyrażamy przekonanie, iż odpowiednie postanowienia Karty w pełni wystarczają do zajmowania się wszelkiego rodzaju zagrożeniami dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Potwierdzamy także kompetencje Rady Bezpieczeństwa do wyrażenia zgody oraz usankcjonowania użycia siły na rzecz utrzymania i przywrócenia pokoju i bezpieczeństwa. Podkreślamy przy tym znaczenie prowadzenia tych działań w zgodzie z celami i zasadami Karty.

80. Potwierdzamy również, iż Rada Bezpieczeństwa ponosi główną odpowiedzialność za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Odnotowujemy także rolę, jaką odgrywa w tym względzie Zgromadzenie Ogólne, zgodnie z właściwymi postanowieniami Karty.

Terroryzm

81. Zdecydowanie potępiamy terroryzm we wszystkich jego formach i przejawach, bez względu na osobę sprawcy, miejsce i motywy takiego działania, jako że uznajemy terroryzm za jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

82. Z zadowoleniem przyjmujemy przedstawione przez Sekretarza Generalnego elementy strategii przeciwdziałania terroryzmowi. Zgromadzenie Ogólne powinno bez zbędnej zwłoki podjąć prace nad ich rozwinięciem, a następnie przyjęciem oraz wdrożeniem w oparciu o nie strategii promowania całościowych, skoordynowanych i konsekwentnych stanowisk w kwestii przeciwdziałania terroryzmowi na szczeblu krajowym, regionalnym i międzynarodowym, uwzględniających przy tym zagadnienie czynników sprzyjających rozprzestrzenianiu się tego zjawiska. W tym kontekście w pełni pochwalamy rozmaite inicjatywy zmierzające do promocji dialogu, tolerancji oraz zrozumienia między cywilizacjami.

83. Wyrażamy przekonanie, iż konieczne jest podjęcie wszelkich starań dla porozumienia się oraz zakończenia podczas sześćdziesiątej sesji Zgromadzenia Ogólnego prac nad całościową konwencją o terroryzmie międzynarodowym.

84. Za godną rozważenia uznajemy propozycję zwołania pod auspicjami Narodów Zjednoczonych konferencji wysokiego szczebla dla wypracowania międzynarodowej odpowiedzi na terroryzm we wszystkich jego formach i przejawach.

85. Wyrażamy też przekonanie, iż międzynarodowa współpraca w walce z terroryzmem musi odbywać się w zgodzie z prawem międzynarodowym, w tym postanowieniami Karty oraz właściwych międzynarodowych konwencji i protokołów. Państwa zobowiązane są zapewnić, by każdy środek podjęty przez nie w ramach zwalczania terroryzmu nie naruszał zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego, a szczególnie dotyczących praw człowieka, uchodźców oraz międzynarodowego prawa humanitarnego.

86. Po raz kolejny stanowczo wzywamy państwa do powstrzymania się od organizowania, finansowania, zachęcania do, oferowania szkoleń lub wspierania w jakiejkolwiek innej formie działalności terrorystycznej, a także do podjęcia wszelkich środków koniecznych dla zapewnienia, iż do prowadzenia takiej aktywności nie będzie wykorzystywane ich terytorium.

87. W pełni uznajemy kluczową rolę Narodów Zjednoczonych w walce z terroryzmem oraz podkreślamy żywotne znaczenie dla tego rodzaju działań współpracy regionalnej i dwustronnej, zwłaszcza na płaszczyźnie praktycznej kooperacji służb odpowiedzialnych za utrzymanie porządku publicznego oraz w ramach współpracy technicznej.

88. Wzywamy społeczność międzynarodową, w tym również Narody Zjednoczone, do udzielenia Państwom pomocy przy tworzeniu przez nie krajowych oraz regionalnych zdolności zwalczania terroryzmu. Zachęcamy Sekretarza Generalnego do przedstawienia Zgromadzeniu Ogólnemu oraz Radzie Bezpieczeństwa, odpowiednio do zakresu ich kompetencji, propozycji dotyczących poszerzenia zdolności systemu Narodów Zjednoczonych do wspierania państw w walce z terroryzmem oraz usprawnienia koordynacji działań podejmowanych w tym względzie przez Narody Zjednoczone.

89. Podkreślamy znaczenie pomocy dla ofiar terroryzmu oraz zapewnienia im i ich rodzinom wsparcia pozwalającego im uporać się z doświadczoną stratą i żalem.

90. Zachęcamy Radę Bezpieczeństwa do zastanowienia się nad sposobami umocnienia jej roli w zakresie nadzorowania oraz egzekwowania realizacji postanowień w ramach przeciwdziałania terroryzmowi, włączając w to także ujednolicenie wymagań wobec Państw co do przedstawianych sprawozdań, z należytym uwzględnieniem i poszanowaniem zróżnicowanych mandatów jej organów pomocniczych zaangażowanych w zwalczanie terroryzmu. Jesteśmy zdecydowani współpracować w pełni z trzema właściwymi organami pomocniczymi przy wykonywaniu przez nie swych zadań, uznając zarazem, iż wiele Państw nadal potrzebuje wsparcia w wykonywaniu istotnych w tym kontekście rezolucji Rady Bezpieczeństwa.

91. W pełni popieramy zabiegi o możliwie najszybsze wejście w życie Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu aktów terroryzmu nuklearnego i mocno zachęcamy Państwa do niezwłocznego stania się jej stroną, a także do jak najszybszego przystąpienia do pozostałych dwunastu międzynarodowych konwencji i protokołów dotyczących zwalczania terroryzmu oraz do ich realizacji.

Utrzymanie pokoju

92. Uznając kluczową rolę działań Narodów Zjednoczonych na rzecz utrzymywania pokoju w przełamywaniu wrogości między stronami konfliktu oraz wyrażając swe uznanie dla osiągnięć w tym względzie sił pokojowych Narodów Zjednoczonych, odnotowując poprawę, jak dokonała się w ostatnich latach w działaniach Narodów Zjednoczonych na rzecz utrzymania pokoju, włączając w to rozmieszczenie misji w złożonych sytuacjach, a także podkreślając potrzebę organizowania operacji wyposażonych w możliwości i zasoby odpowiednie do skutecznego zwalczenia wrogości oraz pełnej realizacji swego mandatu, wzywamy do dalszego rozwijania propozycji dotyczących rozbudowy zdolności do szybkiego rozmieszczenia sił celem wzmocnienia operacji pokojowych w sytuacjach kryzysowych. Popieramy też utworzenie wyjściowego potencjału operacyjnego stałych zdolności policyjnych, co służyć będzie uzyskaniu policyjnego komponentu misji pokojowych Narodów Zjednoczonych zdolnego do spójnego i skutecznego działania oraz szybkiej reakcji w przypadku operacji dopiero uruchamianych, a także do wsparcia misji już istniejących radą lub specjalistyczną wiedzą i doświadczeniem.

93. Będąc świadomymi znaczącego wkładu organizacji regionalnych w budowę międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, zgodnie z postanowieniami Rozdziału VIII Karty, oraz uznając wagę tworzenia wiarygodnych i godnych zaufania więzi partnerskich oraz porozumień między tymi organizacjami a Narodami Zjednoczonymi, w szczególności zaś mając na uwadze, ze względu na specyficzne potrzeby kontynentu afrykańskiego, znaczenie silnej Unii Afrykańskiej:

(a) popieramy wysiłki Unii Europejskiej oraz innych struktur regionalnych zmierzające do rozwoju zdolności do szybkiego rozmieszczenia sił, jak również porozumień o gotowości do natychmiastowego działania oraz porozumień pomostowych;

(b) w pełni wspieramy przygotowanie i wdrożenie wraz z Unią Afrykańską dziesięcioletniego planu budowy w tym względzie odpowiednich zdolności.

94. Popieramy wprowadzenie w życie przyjętego w 2001 r. Programu działań w sprawie zapobiegania, zwalczania i eliminacji nielegalnego handlu i rozprzestrzeniania broni strzeleckiej i lekkiej.

95. Nalegamy, aby państwa będące stronami Konwencji o zakazie użycia, gromadzenia, produkcji i transferu min przeciwpiechotnych oraz o ich zniszczeniu, a także Znowelizowanego Protokołu II do Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych rodzajów broni konwencjonalnych, w pełni zrealizowały zobowiązania wynikające z uczestnictwa w tych porozumieniach. Wzywamy też państwa dysponujące odpowiednimi możliwościami do zwiększenia pomocy technicznej dla państw zmagających się z problemem min.

96. Podkreślamy wagę przedstawionych przez doradcę Sekretarza Generalnego zaleceń dotyczących przypadków wykorzystywania seksualnego ze strony personelu sił pokojowych Narodów Zjednoczonych, oraz domagamy się, by oparte na wspomnianych zaleceniach środki przewidziane w odpowiednich rezolucjach Zgromadzenia Ogólnego zostały wdrożone bez zbędnej zwłoki.

Budowanie pokoju

97. Podkreślając konieczność skoordynowanego, spójnego oraz zintegrowanego podejścia do budowy po konflikcie pokoju oraz porozumienia między stronami z zamiarem ustanowienia trwałego pokoju, uznając potrzebę stworzenia mechanizmów instytucjonalnych wyspecjalizowanych w rozwiązywaniu specyficznych problemów krajów wychodzących z konfliktu w zakresie odbudowy i reintegracji, a także chcąc pomóc tym krajom w tworzeniu solidnych fundamentów ich zrównoważonego rozwoju oraz mając na uwadze kluczową rolę w tym względzie Narodów Zjednoczonych, zdecydowaliśmy się powołać nowy międzyrządowy organ doradczy - Komisję Budowania Pokoju.

98. Głównymi celami istnienia Komisji Budowania Pokoju jest zbliżenie wszystkich istotnych podmiotów, by skupić pozostające w ich dyspozycji zasoby, a także pełnienie funkcji doradczej oraz opracowywanie zintegrowanych strategii w zakresie budowania pokoju i odbudowy po konflikcie. Komisja powinna koncentrować swą uwagę na działaniach zmierzających do rekonstrukcji lub budowy instytucji koniecznych dla prowadzenia odbudowy po konflikcie oraz na wspieraniu rozwoju zintegrowanych strategii mających na celu stworzenie solidnych podstaw dla zrównoważonego rozwoju. Dodatkowo powinna ona przestawiać zalecenia oraz informacje służące poprawie koordynacji działań wszystkich zaangażowanych w proces odbudowy podmiotów, działających w ramach Narodów Zjednoczonych i spoza tych ram, a także rozwijać w tym względzie dobre praktyki, wspomagać wysiłki na rzecz zapewnienia uczciwego finansowania działań we wczesnych fazach odbudowy oraz przyczyniać się do jak najdłuższego utrzymania zwiększonego zainteresowania społeczności międzynarodowej problemami odbudowy po konflikcie. We wszystkich sprawach Komisja będzie działać w oparciu o zasadę konsensusu między jej członkami.

99. Wyniki dyskusji toczonych na forum Komisji Budowania Pokoju oraz przedstawione przez nią zalecenia będą, jako dokumenty Narodów Zjednoczonych, powszechnie dostępne dla wszystkich zainteresowanych organów i podmiotów, w tym również dla międzynarodowych instytucji finansowych. Komisja Budowania Pokoju będzie też zobowiązana przedstawiać Zgromadzeniu Ogólnemu roczne sprawozdania ze swej działalności.

100. Komisja Budowania Pokoju powinna spotykać się w różnym składzie. W spotkaniach Komisji poświęconych konkretnym państwom, na zaproszenie Komitetu Organizacyjnego, o którym mowa w punkcie 101 poniżej, będą uczestniczyć, obok członków Komitetu Organizacyjnego i korzystając z pełni praw członkowskich, przedstawiciele:

(a) krajów będących przedmiotem dyskusji;

(b) państw z regionu zaangażowanego w proces pokonfliktowy oraz inne krajów uczestniczących w podejmowanych tam działaniach humanitarnych i/lub dialogu politycznym, jak również właściwych w danej sprawie organizacji regionalnych i subregionalnych;

(c) państw dostarczających największej części środków finansowych lub sił wojskowych albo policyjnych wykorzystywanych w toku odbudowy;

(d) wysoki przedstawiciel Narodów Zjednoczonych w rejonie oraz inni właściwi reprezentanci Narodów Zjednoczonych;

(e) tych regionalnych i międzynarodowych instytucji finansowych, które okażą się właściwe.

101. Komisja Budowania Pokoju będzie dysponowała stałym Komitetem Organizacyjnym, odpowiedzialnym za rozwój jej procedur działania oraz sprawy organizacyjne i składającym się z przedstawicieli:

(a) członków Rady Bezpieczeństwa, w tym stałych członków;

(b) członków Rady Gospodarczej i Społecznej, wybranych w ramach grup regionalnych, z należytym uwzględnieniem państw mających doświadczenie w zakresie odbudowy po konfliktach;

(c) państw dostarczających największej części budżetu Narodów Zjednoczonych oraz dokonujących największych wpłat dobrowolnych na inne fundusze, programy i organizacje Narodów Zjednoczonych, włączając w to na stały Fundusz Budowania Pokoju, a które nie znajdą się wśród krajów wskazanych w punktach (a) i (b);

(d) państw dostarczających największej liczby personelu wojskowego i cywilnego dla misji Narodów Zjednoczonych, które nie znajdą się wśród krajów wskazanych w punktach (a), (b) lub (c).

102. Przedstawiciele Banku Światowego, Międzynarodowego Funduszu Walutowego oraz innych instytucjonalnych darczyńców będą zapraszani, obok przedstawiciela Sekretarza Generalnego, do uczestnictwa we wszystkich spotkaniach Komisji Budowania Pokoju w sposób zgodny z regulacjami wewnętrznymi tych instytucji.

103. Zobowiązujemy Sekretarza Generalnego do utworzenia wieloletniego i stałego Funduszu Budowania Pokoju na rzecz budowania pokoju po konfliktach, finansowanego z dobrowolnych wpłat oraz działającego z uwzględnieniem już istniejących w tym obszarze instrumentów. Cele Funduszu Budowania Pokoju będą obejmowały zapewnianie w trybie natychmiastowym środków wymaganych dla rozpoczęcia działań w ramach budowy pokoju po konflikcie oraz zagwarantowanie odpowiedniego finansowania odbudowy.

104. Zobowiązujemy również Sekretarza Generalnego do utworzenia, w ramach Sekretariatu oraz z wykorzystaniem istniejących zasobów, niewielkiego i złożonego z ekspertów o odpowiednich kwalifikacjach biura wspierania budowy pokoju, którego zadaniem będzie zapewnienie Komisji Budowania Pokoju należytej pomocy i wsparcia. W swych pracach biuro powinno korzystać z najlepszej dostępnej wiedzy fachowej.

105. Komisja Budowania Pokoju powinna rozpocząć prace nie później niż 31 grudnia 2005 roku.

Sankcje

106. Podkreślamy, iż sankcje pozostają, tak jak przewiduje to Karta, ważnym narzędziem realizacji naszych wysiłków na rzecz utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa bez uciekania się do użycia siły, a także zapewniamy, że są one nakładane z należytą ostrożnością, dla realizacji jasno określonych, jednoznacznych celów, pozostają w zgodzie z sankcjami już wcześniej ustanowionymi przez Radę Bezpieczeństwa oraz są wprowadzane w sposób pozwalający osiągnąć równowagę między ich skutecznością w osiąganiu zamierzonych rezultatów a możliwymi negatywnymi konsekwencjami, w tym następstwami społeczno-ekonomicznymi oraz humanitarnymi dla ludności krajów objętych sankcjami oraz państw trzecich.

107. Sankcje powinny być wprowadzane oraz nadzorowane skutecznie i przy zastosowaniu czytelnych kryteriów oceny, a także podlegać, gdy to właściwe, cyklicznemu przeglądowi. Powinny być również ograniczone w swym czasie obowiązywania jedynie do poziomu niezbędnego do osiągnięcia celów ich wprowadzenia, a samo ich obowiązywanie powinno kończyć się natychmiast po osiągnięciu tych celów.

108. Wzywamy Radę Bezpieczeństwa, wspieraną przez Sekretarza Generalnego, do poprawy nadzoru nad implementacją oraz efektami sankcji, zapewnienia przejrzystego i odpowiedzialnego przebiegu procesu implementacyjnego, dokonywania regularnego przeglądu i oceny rezultatów takiego nadzoru oraz rozwijania mechanizmu umożliwiającego zajęcie się specyficznymi problemami ekonomicznymi powstającymi w wyniku, zgodnego z Kartą, zastosowania sankcji.

109. Wzywamy również Radę Bezpieczeństwa do zagwarantowania, przy wsparciu Sekretarza Generalnego, uczciwości i przejrzystości istniejących procedur umieszczania na listach podmiotów objętych sankcjami bądź usuwania z tych list poszczególnych jednostek i grup, jak również dokonywania w tym względzie wyjątków humanitarnych.

110. Wspieramy podejmowane w ramach Narodów Zjednoczonych starania o umocnienie zdolności Państw do wykonywania i egzekwowania sankcji.

Przestępczość Transnarodowa

111. Wyrażamy nasze głębokie zaniepokojenie negatywnymi następstwami przestępczości transnarodowej, w tym przemytu ludzi i towarów, światowego problemu narkotykowego oraz nielegalnego handlu bronią strzelecką i lekką, dla rozwoju, pokoju i bezpieczeństwa oraz praw człowieka, a także rosnącą wrażliwością państw na te przestępstwa. Podkreślamy potrzebę działania zbiorowego w ramach walki z przestępczością transnarodową.

112. Uznajemy, iż handel ludźmi wciąż stanowi poważne wyzwanie dla ludzkości oraz wymaga wspólnej, międzynarodowej odpowiedzi. Dlatego też wzywamy wszystkie państwa do opracowania, egzekwowania oraz umacniania skutecznych środków przeciwdziałania wszelkim formom handlu ludźmi, zwalczania popytu na ofiary tego procederu oraz ochrony samych ofiar.

113. Wzywamy Państwa, które dotąd tego nie uczyniły, do rozważenia przystąpienia do konwencji międzynarodowych dotyczących przestępczości zorganizowanej i korupcji, a także do efektywnego wdrażania postanowień tych konwencji po ich wejściu w życie, również poprzez inkorporację postanowień wspomnianych umów do ustawodawstwa krajowego oraz umacnianie organów wymiaru sprawiedliwości.

114. Potwierdzamy naszą niezachwianą wolę pokonania światowego problemu narkotykowego poprzez współpracę międzynarodową oraz krajowe strategie eliminacji nielegalnej podaży i popytu na zakazane środki odurzające.

115. Podjęliśmy decyzję o zwiększeniu potencjału Biura Narodów Zjednoczonych do spraw Narkotyków i Przestępczości, celem zapewnienia mu, w ramach obecnego mandatu, zdolności do świadczenia, na żądanie zainteresowanych państw, pomocy w realizacji wspomnianych zadań.

Kobiety w zapobieganiu i rozwiązywaniu konfliktów

116. Podkreślamy znaczącą rolę kobiet w zapobieganiu i rozwiązywaniu konfliktów oraz w budowaniu pokoju. Wyrażamy naszą wolę pełnej i efektywnej realizacji rezolucji Rady Bezpieczeństwa nr 1325 (2000) na temat kobiet oraz pokoju i bezpieczeństwa. Podkreślamy również znaczenie włączenia perspektywy płci oraz stworzenia kobietom możliwości sprawiedliwego udziału oraz pełnego zaangażowania we wszelkie wysiłki na rzecz utrzymania i promocji pokoju i bezpieczeństwa, jak również potrzebę zwiększenia ich roli w procesach decyzyjnych na wszelkich szczeblach. Stanowczo potępiamy wszelkiego rodzaju naruszenia praw człowieka wobec kobiet i dziewcząt podczas konfliktów zbrojnych oraz przypadki seksualnego wykorzystywania, przemocy i znęcania się nad kobietami, a także zobowiązujemy się do wypracowania oraz wdrożenia strategii raportowania o, zapobiegania i karania aktów przemocy motywowanej zróżnicowaniem płci.

Ochrona dzieci podczas konfliktów zbrojnych

117. Potwierdzamy nasze zobowiązanie do promocji oraz ochrony praw i dobra dzieci podczas konfliktów zbrojnych. Z radością witamy znaczącą poprawę i zmiany, które dokonały się w tym względzie w ciągu ostatnich lat. Szczególnie mocno cieszymy się z przyjęcia rezolucji Rady Bezpieczeństwa nr 1612 (2005). Wzywamy państwa do rozważenia ratyfikacji Konwencji o prawach dziecka oraz Protokołu Fakultatywnego do Konwencji o Prawach Dziecka w sprawie udziału dzieci w konfliktach zbrojnych. Oczekujemy również od państw podjęcia skutecznych i stosownych w danej sytuacji kroków dla zapobieżenia sprzecznej z prawem międzynarodowym rekrutacji i wykorzystywania dzieci w trakcie konfliktów przez siły zbrojne i uzbrojone grupy, także celem zakazania takich praktyk i uznania ich za przestępstwa.

118. Dlatego też wzywamy wszystkie zainteresowane państwa do podjęcia stanowczych środków gwarantujących, iż osoby odpowiedzialne za ciężkie przestępstwa wobec dzieci podporządkują się prawu oraz poniosą odpowiedzialność. Podkreślamy również naszą zdecydowaną wolę zapewnienia dzieciom podczas konfliktów zbrojnych efektywnej oraz dostarczanej na czas pomocy humanitarnej, włączając w to możliwość kształcenia, celem ich rehabilitacji oraz reintegracji ze społeczeństwem.