SZCZYT W JOHANNESBURGU
Problematyka Szczytu - UBÓSTWO A MILENIJNE CELE ROZWOJU

1,2 miliarda ludzi żyje za mniej niż 1 dolara dziennie, a prawie połowa ludności świata żyje za mniej niż dwa dolary dziennie. Z braku środków skazani są na głód, analfabetyzm, choroby, bezrobocie i na brak perspektyw na przyszłość. Często nie mają dostępu do czystej wody pitnej, urządzeń sanitarnych, edukacji, opieki zdrowotnej i energii.

Podczas obrad Szczytu Milenijnego Narodów Zjednoczonych we wrześniu 2000 roku 147 głów państw i szefów rządów i 191 narodów przyjęło Deklarację Milienijną, w której określone zostały Milenijne Cele Rozwoju - zobowiązania na rzecz rozwoju i ograniczania ubóstwa, które państwa zadeklarowały się wypełnić do roku 2015.

Jak dowodzą osiągnięcia ostatnich lat, postęp jest możliwy. Poprzez inwestycje, handel z krajami rozwijającymi się, reformy w infrastrukturze, rządach, finansowaniu, systemach prawnych, kraje, którym udało się zintegrować w światową gospodarkę, odnotowały 5-procentowy wzrost PKB na mieszkańca w latach 90-tych.

Mimo sukcesów niektórych krajów w redukcji liczby ludzi, którzy cierpią głód lub w zwiększeniu odsetka dzieci uczęszczających do szkół, ubóstwo i głód nadal pozostaje jednym z głównych globalnych problemów. Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych, Kofi Annan wezwał państwa-darczyńców do podwojenia obecnego poziomu pomocy, do wysokości 1 miliarda rocznie, by osiągnąć Milenijne Cele Rozwoju.

W odpowiedzi na wezwanie Narodów Zjednoczonych, na Międzynarodowej Konferencji Finansowania Rozwoju w Monterrey, w Meksyku w marcu 2002 zadeklarowano dodatkową pomoc w wysokości 12 miliardów rocznie do roku 2006. Co prawda środki te nie zaspokoją wszystkich potrzeb. Świadczą one jednak o determinacji państw-darczyńców do udzielania dalszej pomocy. Głównym wyzwaniem Szczytu w Johannesburgu jest pytanie jak zebrać dodatkowe środki pomocowe i jak nimi w najlepszy sposób zarządzać w celu osiągnięcia zrównoważonego rozwoju.