Afryka to kontynent w największym stopniu dotknięty procesem pustynnienia. Aż 2/3 powierzchni Afryki stanowią pustynie bądź suche gleby. Blisko 3/4 wysuszonych terenów rolniczych uległo degradacji.
Na rozległym (4,3 miliarda hektarów) kontynencie azjatyckim pustynnienie przybiera wiele różnych form. 1,7 miliarda hektarów stanowią gleby półwilgotne, półsuche i suche, obejmujące pas od wybrzeża Morza Śródziemnego aż do brzegów Pacyfiku. Do obszarów, które uległy degradacji zalicza się m.in.: piaszczyste wydmy Syrii, strome zbocza Nepalu oraz wylesione tereny wysokogórskie w Laos. Zróżnicowane potrzeby tych terenów wymagają indywidualnego podejścia i osobnej analizy.
1/4 terenu Ameryki Łacińskiej i Karaibów stanowią pustynie i suche gleby. Rozciągają się one od południowych wybrzeży Ekwadoru, przez linię brzegową Peru, aż do północnej części Chile. Ponadto, Peru, Boliwia, Chile i Argentyna położone są na wysuszonym płaskowyżu w Andach Środkowych (Altiplano). Problem wysuszonych gleb dotyka również Karaiby, a zwłaszcza ich wschodnie wyspy, gdzie zjawisko erozji jest coraz powszechniejsze.
Region ten charakteryzuje się bardzo zróżnicowanym krajobrazem. Większość terenu zajmują gleby półsuche. Sezonowo występują tu susze bądź silne opady deszczu. Często degradacja gleb to wynik nieprawidłowych praktyk rolniczych, związanych np. ze zbyt intensywnymi uprawami.
Degradacja gleb, pustynnienie oraz susze dotykają wiele obszarów Europy Środkowej i Wschodniej. Klimat większości tego regionu (Armenii, Azerbejdżanu, Bułgarii, Gruzji, Republiki Mołdawii, Rumunii, Federacji Rosyjskiej i Ukrainy) jest uznawany za półwilgotny, a na niektórych obszarach, zwłaszcza wzdłuż pólnocno-zachodniego wybrzeża Morza Czarnego i Kaspijskiego, za półsuchy. Poziom degradacji gleb w Europie Środkowej i Wschodniej jest wysoki, a wzdłuż Adriatyku bardzo wysoki.