Ponad 42 miliony osób na całym świecie zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domostw i społeczności. Tylko w przeciągu ostatnich 18 miesięcy ponad milion ludzi uciekło ze swoich krajów z powodu fali konfliktów zbrojnych w Mali, Somalii, Sudanie, Syrii i Wybrzeżu Kości Słoniowej. Liczby te to nie tylko statystyka. Mówią one o ludziach i rodzinach, których życie zostało wywrócone do góry nogami, których społeczności zostały zniszczone i dla których przyszłość jest niepewna.
Światowy Dzień Uchodźcy jest okazją, aby zwiększyć naszą pomoc i pamiętać o tych wszystkich, którzy doświadczyli uchodźstwa.
Czterech na pięciu uchodźców przebywa w krajach rozwijających się i korzysta z niezwyklej hojności krajów przyjmujących, które same cierpią niedostatek. Islamska Republika Pakistanu i Iran przyjęły najwięcej uchodźców, których liczbę szacuje się na dwa i pół miliona osób. Tunezja i Liberia także należą do krajów, które pomimo wielu wyzwań utrzymują otwarte granice i dzielą się wodą, ziemią i innymi brakującymi dobrami z tymi, którzy cierpią powodu przemocy zbrojnej.
Trzecie pod względem wielkości miasto w Kenii jest w istocie obozem dla uchodźców, w którym przebywa ponad pół milion Somalijczyków. Wielu z nich żyje już na uchodźstwie ponad dwadzieścia lat. Kraje, które doświadczają głodu i suszy: Niger, Mauretania i Burkina Faso, przyjęły około 175 tysięcy uchodźców uciekających przed konfliktem w Mali. Nie możemy pozostawić tych krajów bez pomocy, by same dźwigały to ciężkie brzemię.
Organizacja Narodów Zjednoczonych, a w szczególności Biuro Wysokiego Komisarza ds. Uchodźców, pracuje nad rozwiązaniem wszystkich tych wyzwań oraz udziela schronienia i pomocy dla 15,5 miliona osób, które musiały opuścić swoje domostwa we własnym kraju. Skupiamy się także na ochronie ludzi przed bezpaństwowością i zmniejszaniu skali tego zjawiska. Jednak nie możemy poprzestać tylko na udzielaniu pomocy humanitarnej.
Ostatni raport Biura Wysokiego Komisarza ds. Uchodźców dotyczący globalnych trendów potwierdza istnienie tendencji wskazującej na fakt, że skala przymusowego przesiedlenia rośnie szybciej niż stosowane rozwiązania. Razem musimy pracować nad mobilizacją politycznej woli i przywództwa po to, by zapobiegać konfliktom i zakończyć już istniejące. Prowadzają one bowiem do powstania fali uchodźstwa. W krajach, gdzie jest przywrócone poczucie bezpieczeństwa musimy zając się przyczynami konfliktu, tak by powracający uchodźcy mieli dostęp do środków utrzymania i usług oraz mogli cieszyć się praworządnością.
Pomimo ograniczonych budżetów państw na całym świecie, nie możemy odwrócić się tyłem do ludzi, którzy są w potrzebie. Uchodźcy opuszczają swoje domostwa, bo nie mają innego wyboru. My mamy i musimy wybrać pomoc.