Każdego dnia na całym świecie niezliczona liczba odważnych kobiet i mężczyzn ryzykuje swoim życiem działając na rzecz społeczeństwa międzynarodowego. Są to między innymi pracownicy Organizacji Narodów Zjednoczonych i misji pokojowych, jak również nasi koledzy z organizacji pozarządowych i przyjaciele z prasy. Międzynarodowy Dzień Solidarności z Uwięzionymi i Zaginionymi Pracownikami ONZ jest okazją, by oddać im cześć, podnieść świadomość społeczną i podwoić nasze starania mające na celu zmniejszenie zagrożeń i ryzyka, na które są oni narażeni.
Właśnie tego dnia, 23 lata temu, w Bejrucie, Alec Collet został porwany z własnego samochodu przez terrorystów. Pracował dla Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA). Jego los do dziś nie jest znany.
Od tamtego dnia wielu naszych kolegów ucierpiało z powodu bezpodstawnego zatrzymania lub nawet porwania. Obecnie liczba aresztowanych, zatrzymanych i uprowadzonych pracowników Organizacji Narodów Zjednoczonych sięga 40 osób. Większość z nich to pracownicy lokalni, o których losie nie wolno zapomnieć.
Prawdą jest, że ryzyko związane z przemocą, wrogością i przestępczością towarzyszyło działaniom ONZ od zawsze, jednak zostało ono zwiększone przez zagrożenie międzynarodowym terroryzmem. W czasie gdy ONZ musi podejmować coraz więcej działań, w coraz bardziej niebezpiecznych miejscach na świecie, niebezpieczeństwo staje się coraz większe. Musimy sprostać temu wyzwaniu i uczynić o wiele więcej, aby chronić naszych pracowników.
11 grudnia 2007 roku atak na biura ONZ w Algierze, w którym zginęło 17 pracowników ONZ, a 40 zostało rannych uświadomił nam tą przykrą prawdę.
Jestem zdecydowany, by bezpieczeństwo naszych pracowników stało się priorytetem. Dlatego powołałem Niezależny Panel Śledczy, któremu przewodniczy Lakhdar Brahimi, w celu całkowitego przeglądu naszych procedur bezpieczeństwa i ochrony na całym świecie. Nasze działania nie zakończą się tylko na raporcie panelu – zostaną one zintensyfikowane.
Poczynię wszelkie starania, by zapewnić efektywną współpracę na najwyższych szczeblach. Będę korzystał z każdej sposobności, by nakłaniać państwa członkowskie ONZ do przestrzegania zobowiązań związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa naszemu personelowi pracującemu w ich państwach. Ponadto będę podejmował działania, aby zagwarantować wolę i zaangażowanie państw członkowskich.
Będę również podejmował działania, aby państwa, w których stacjonują nasze misje pokojowe wypełniały swoje zobowiązania. Coraz częściej niektóre z nich hamują wdrażanie mandatów ONZ, między innymi poprzez opór wobec imperatywów bezpieczeństwa i innych środków – wszystko to pod przykrywką "zgody państwa przyjmującego", lecz w bezpośredniej sprzeczności z Porozumieniem w Sprawie Statusu Sił. Niektóre z państw zwiększają zagrożenia dla naszego personelu poprzez polemiki "anty-oenzetowskie" lub nawet przemoc wobec naszych pracowników.
Liczę, że członkowie Rady Bezpieczeństwa i jej poszczególni członkowie spełnią swoją rolę i zaangażują państwa przyjmujące misje, przekonując je do współpracy i ponoszenia części odpowiedzialności.
Liczę również na zapewnienie ze strony państw członkowskich, iż ci, którzy popełniają zbrodnie przeciw ONZ staną przed wymiarem sprawiedliwości. Obecnie 82 państwa są stronami Konwencji o Bezpieczeństwie Pracowników Organizacji Narodów Zjednoczonych i Personelu Współdziałającego, a 43 państwa podpisały ją. Wzywam pozostałe państwa członkowskie, by zaakceptowały tę kluczową część systemu ochrony, która obejmuje także Fakultatywny Protokół do Konwencji, wynikający z Rezolucji 60/42 z dnia 5 grudnia 2005 roku, jak również Konwencje Genewskie, Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego i inne instrumenty.
W tym dniu pragnę podziękować Komitetowi Związku Personelu ONZ ds. Bezpieczeństwa i Niezależności Międzynarodowej Służby Publicznej za stałe wsparcie w podnoszeniu świadomości społecznej w tej dziedzinie. Połączmy się we współpracy, aby zapewnić naszym pracownikom ochronę, której potrzebują aby wykonywać na całym świecie swoje ważne obowiązki.