Nietolerancja, kryzysy polityczne i konflikty zbrojne mają swoją długą i niechlubną historię. Niestabilność kruchych systemów politycznych, upadek społeczeństw stosujących straszliwą przemoc wywołują reakcję ludzką i potrzebę chronienia tych, którzy są zmuszeni do ucieczki przed prześladowaniami w swoich krajach. Od tysięcy lat jest udzielana pomoc uciekinierom, a działanie to jest jedną z oznak cywilizacji. Dziś, zasada ta jest mocno zaznaczona w Artykule 14 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, która w tym roku obchodzi 60-lecie: „Każdy człowiek ma prawo ubiegać się o azyl i korzystać z niego w innym kraju w razie prześladowania.”
Konwencja Narodów Zjednoczonych dotycząca uchodźców z 1951 roku zdefiniowała uchodźcę jako osobę, która przebywa poza granicami swojego kraju pochodzenia lub zamieszkania, i która ma uzasadnione powody by obawiać się prześladowania z powodu rasy, wyznawanej religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub przekonań politycznych. Od 1951 roku kwestia uchodźstwa stała się bardziej skomplikowana. Rozróżnienie pomiędzy uchodźcą a osobą uciekającą przed głodem jest bardzo trudne. Migracje ludności są wywoływane przez wiele wzajemnie przenikających się czynników; wraz z upadkiem barier ograniczających mobilność człowieka, ochrona uchodźców stała się wielkim wyzwaniem.
Konflikty zbrojne oraz ubóstwo są najczęstszymi przyczynami zmuszającymi ludzi do opuszczenia swoich domostw. Również skutki zmian klimatycznych, malejących zasobów naturalnych i niedostatek żywności mogą w przyszłości doprowadzić do jeszcze większego braku bezpieczeństwa. W chwili obecnej odpowiedzialność za udzielenie schronienia uchodźcom spada w sposób niewspółmierny na kraje rozwijające się. Wbrew opinii publicznej krajów wysoko rozwiniętych, to właśnie kraje rozwijające się ponoszą ciężar przyjmowania dużej liczby uchodźców, i to pomimo swych ograniczonych możliwości.
W ubiegłym roku liczba uchodźców wzrosła do 11 milionów. Usilnie wzywam społeczność międzynarodową do podwojenia wysiłków mających na celu zarówno usunięcie przyczyn, jak i skutków przymusowych przesiedleń. Wzmożona solidarność międzynarodowa jest niezbędna, by ciężar zapewnienia ochrony potrzebującym był równomiernie rozłożony.
Składam podziękowania Wysokiemu Komisarzowi ONZ do spraw Uchodźców oraz agendom ONZ, które pracowały wspólnie, aby zapewnić ochronę i repatriację przesiedleńcom. Musimy pamiętać, z jakimi wyzwaniami codziennie zmagają się pojedyncze osoby uciekające przed prześladowaniami starając się zaspokoić swoje podstawowe potrzeby.
Naszym celem jest zapewnienie, że nadejdzie dzień, w którym uchodźcy będą mogli powrócić w spokoju i z godnością do swoich domów. W Światowym Dniu Uchodźcy potwierdźmy, że wszyscy przesiedleni mają prawo do azylu i zróbmy wszystko by zapewnić im w pełni zasłużoną ochronę.