Kluczowe zalecenia

(Przegląd raportu)

Uwaga: w niniejszym raporcie streszczone są zalecenia dla polityk i inwestycji w określonych sektorach. Szerszy opis znajduje się w poszczególnych raportach Grup Zadaniowych Projektu Milenijnego Narodów Zjednoczonych.

1. Rządy krajów rozwijających się powinny przyjąć strategie rozwoju, które nazywamy Strategiami Eliminacji Ubóstwa opartymi na Milenijnych Celach Rozwoju, które będą na tyle odważne by doprowadzić do realizacji założeń Celów do 2015 roku. Strategie te powinny być przyjęte najpóźniej do 2006 roku. Tam gdzie istnieją dokumenty "Strategia Eliminacji Ubóstwa", powinny być one zgodne z Milenijnymi Celami Rozwoju.
   
   
2. Strategie eliminacji ubóstwa oparte na Milenijnych Celach Rozwoju powinny łączyć kwestie zwiększenia inwestycji publicznych, budowania zdolności instytucjonalnych, mobilizacji krajowych środków finansowych i oficjalnej pomocy rozwojowej. Powinny również dostarczyć program wzmocnienia rządów, promowania praw człowieka, zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego i wspierania sektora prywatnego. Strategie eliminacji ubóstwa oparte na Milenijnych Celach Rozwoju powinny:
   
   
   • być oparte na ocenie inwestycji i polityk potrzebnych do realizacji Celów do 2015 r. ;
   • przygotować szczegółowe dane dot. inwestycji, polityki i budżetów na najbliższe 3 do 5 lat;
   • koncentrować się na kwestiach wydajności terenów wiejskich i miejskich, ochrony zdrowia, oświaty, równości płci, ochrony środowiska, nauki i technologii;
   • uprawomocniać dziewczynki i kobiety;
   • promować mechanizmy przejrzystego i zdecentralizowanego sprawowania rządów;
   • zawierać operacyjne strategie wzrostu, w tym dotyczące szkolenia i zatrzymywania w kraju wykwalifikowanych pracowników;
   • wzmacniać rolę organizacji społeczeństwa obywatelskiego w podejmowaniu decyzji, świadczeniu usług i kontroli;
   • nakreślać strategię promocji sektora prywatnego;
   • być dostosowane do specjalnych potrzeb krajów śródlądowych, położonych na małych wyspach, najsłabiej rozwiniętych i krajów słabych;
   • mobilizować zwiększone krajowe zasoby finansowe rzędu czterech punktów procentowych PNB do 2015 roku;
   • oszacowywać potrzeby oficjalnej pomocy rozwojowej;
   • przedstawiać "strategię wyjścia", której celem jest zakończenie uzależnienia od pomocy zewnętrznej, stosowną do decyzji kraju.
   
   
3. Rządy krajów rozwijających się powinny opracować i wdrożyć strategie eliminacji ubóstwa oparte na Milenijnych Celach Rozwoju w sposób przejrzysty i obejmujący całe społeczeństwo, współpracując ściśle z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, krajowym sektorem prywatnym i partnerami międzynarodowymi.
   
   
   • Organizacje społeczeństwa obywatelskiego powinny brać czynny udział w opracowywaniu polityk, świadczeniu usług i monitorowaniu postępu prac.
     
     
   • Firmy i organizacje sektora prywatnego powinny brać czynny udział w opracowywaniu polityk, inicjatywach na rzecz przejrzystości i, tam gdzie to właściwe, partnerstwach publiczno-prywatnych.
   
   
4. Donorzy międzynarodowi powinni zidentyfikować przynajmniej dwanaście państw, które mogą szybko wdrożyć Milenijne Cele Rozwoju i wobec których zostanie zwiększona oficjalna pomoc rozwojowa w 2005 roku, uznając, że wiele krajów może już uzyskać znacząco zwiększoną pomoc w oparciu o kryterium sprawowania dobrych rządów i możliwości skutecznego wykorzystania środków.
   
   
5. Kraje rozwinięte i rozwijające się powinny w 2005 roku wspólnie wdrożyć serię działań typu "szybkie sukcesy", aby uratować życie i polepszyć warunki życia milionów osób i wspierać wzrost gospodarczy. Powinny również poczynić ogromne starania, mające na celu budowanie wiedzy specjalistycznej na szczeblu lokalnym.
   
   
   "Szybkie sukcesy" obejmują między innymi:
   
   
   • masowe darmowe rozprowadzanie moskitier chroniących przed zarażeniem malarią i skutecznych leków na malarię, aby zapewnić, że do końca 2007 roku wszystkie dzieci w regionach występowania malarii będą spać pod takimi moskitierami;
   • zniesienie najpóźniej do końca 2006 roku opłat za szkolnictwo podstawowe i podstawowe usługi opieki medycznej, które będą rekompensowane w razie konieczności ze zwiększonych środków pomocowych;
   • pomyślne zakończenie do końca 2005 roku kampanii "3x5", mającej na celu poddanie leczeniu antyretrowiralnemu trzech milionów pacjentów chorych na AIDS w krajach rozwijających się;
   • objęcie, najpóźniej do końca 2006 roku, wszystkich dzieci w zagłębiach głodu szkolnymi programami darmowego jedzenia, produkowanego z lokalnych artykułów spożywczych;
   • masowe dostarczanie gospodarzom małorolnym uzupełnień składników odżywiających glebę na terenach, gdzie gleba jest ich pozbawiona, poprzez darmowe lub wysoko dotowane rozprowadzanie nawozów chemicznych i zalesianie.
   
   
   Program powszechnego szkolenia pracowników społecznych powinien mieć na celu zapewnienie, że do 2015 roku każda społeczność będzie dysponować:
   
   
   • wiedzą w zakresie zdrowia, oświaty, rolnictwa, infrastruktury i zarządzania zasobami naturalnymi;
   • wiedzą w zakresie zarządzania sektorem publicznym;
   • właściwymi umiejętnościami, by promować równość płci i równe uczestnictwo kobiet i mężczyzn w życiu społecznym, politycznym i gospodarczym.
   
   
6. Rządy krajów rozwijających się powinny dostosować strategie krajowe do inicjatyw regionalnych, takich jak Nowe Partnerstwo dla Rozwoju Afryki (NEPAD) i Wspólnota Karaibska (CARICOM), zaś grupy regionalne powinny otrzymywać zwiększoną bezpośrednią pomoc donorów na realizację projektów regionalnych. Grupy rozwoju regionalnego powinny:
   
   
   • otrzymać wsparcie, by identyfikować, planować i wdrażać priorytetowe transgraniczne projekty budowania infrastruktury (drogi, koleje, zarządzanie zasobami wodnymi);
   • otrzymywać bezpośrednią pomoc donorów na realizację takich projektów transgranicznych;
   • być zachęcane do tworzenia i wdrażania mechanizmów porównawczych w celu promowania najlepszych praktyk i zasad dobrych rządów.
   
   
7. Kraje o wysokim dochodzie powinny zwiększyć oficjalną pomoc rozwojową z 0,25 procent PNB w 2003 roku do około 0,43 procent w 2006 roku i 0,53 procent w 2015 roku w celu wsparcia realizacji Milenijnych Celów Rozwoju, przy czym jakość ODA (Oficjalnej Pomocy Rozwojowej) powinna być poprawiona - pomoc ma być zharmonizowana, przewidywalna i ogólnie przyjąć formę wsparcia budżetu. Pomoc każdego donora powinna najpóźniej do 2015 roku osiągnąć poziom 0,7 procent w celu wsparcia realizacji Milenijnych Celów Rozwoju i zaspokojenia innych potrzeb. Proces umarzania długów powinien być szerszy i bardziej szczodry.
   
   
   • Oficjalna pomoc rozwojowa powinna być oparta na realnych potrzebach, prowadzących do realizacji Milenijnych Celów Rozwoju i stopniu przygotowania krajów do skutecznego wykorzystania pomocy.
   • Kryteria oceny równoważenia zadłużenia kraju muszą być zgodne z realizacją Milenijnych Celów Rozwoju.
   • Pomoc powinna być ukierunkowana raczej na wsparcie realizacji strategii eliminacji ubóstwa, opartych na Milenijnych Celach Rozwoju niż na wdrażanie projektów kierowanych przez donorów.
   • Donorzy powinni oszacować i zgłosić udział swoich środków pomocowych, przeznaczonych na wsparcie rzeczywistego zwiększenia inwestycji związanych z realizacją Milenijnych Celów Rozwoju.
   • Kraje o średnim dochodzie również powinny szukać możliwości świadczenia oficjalnej pomocy rozwojowej i udzielać technicznego wsparcia krajom o niskich dochodach.
   
   
8. Kraje o wysokim dochodzie powinny otworzyć swoje rynki dla eksportu krajów rozwijających się w efekcie negocjacji handlowych w Doha i pomóc najsłabiej rozwiniętym krajom zwiększyć konkurencyjność ich eksportu poprzez inwestowanie w najważniejszą infrastrukturę związaną z handlem, w tym w elektryfikację, budowę dróg i portów. Należy zrealizować Agendę Rozwoju z Doha, zaś negocjacje handlowe w Doha powinny zakończyć się najpóźniej w 2006 roku.
   
   
9. Donorzy międzynarodowi powinni zmobilizować wsparcie dla światowych badań naukowych i rozwoju na rzecz zaspokojenia potrzeb osób biednych w zakresie zdrowia, rolnictwa, zarządzania zasobami naturalnymi, energii i klimatu. Szacujemy, że łączne potrzeby wyniosą około 7 miliardów USD rocznie.
   
   
10. Sekretarz Generalny ONZ oraz Grupa ds. Rozwoju Narodów Zjednoczonych powinna wzmocnić koordynację prac agend ONZ, funduszy i programów wspierających realizację Milenijnych Celów Rozwoju w siedzibie głównej i na szczeblu krajowym. Zespoły Krajowe NZ powinny być wzmocnione i powinny ściśle współpracować z międzynarodowymi instytucjami finansowymi w zakresie realizacji Celów.
    
    
    • Zespoły Krajowe NZ powinny posiadać właściwy personel i fundusze na wspieranie krajowych programów realizacji Milenijnych Celów Rozwoju.
    • Zespół Krajowy NZ i międzynarodowe instytucje finansowe (Bank Światowy, Międzynarodowy Fundusz Walutowy, banki rozwoju regionalnego) powinny ściśle współpracować na szczeblu krajowym w celu poprawy jakości pomocy doradczej.