15 marca 2006 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ przytłaczającą liczbą głosów uchwaliło rezolucję, na mocy której została utworzona nowa Rada Praw Człowieka. Ówczesny Sekretarz Generalny ONZ Kofi Annan przyjął z zadowoleniem tę decyzję mówiąc, iż jest to "historyczne wydarzenie", które przyczyni się do poprawy życia milionów ludzi na całym świecie.
Za przyjęciem rezolucji opowiedziało się 170 państw członkowskich. Przeciwko były 4 państwa - Stany Zjednoczone, Izrael, Wyspy Marshalla i Palau, natomiast 3 państwa - Wenezuela, Iran i Białoruś wstrzymały się od głosowania.
"Żadne państwo nie będzie w pełni zadowolone z zapisów zawartych w poszczególnych paragrafach rezolucji, ale taki jest charakter międzynarodowych negocjacji" - stwierdził Kofi Annan w oświadczeniu wydanym 15 marca 2006 r. "Teraz rozpoczyna się właściwa praca. To, czy Rada będzie wiarygodna zależy od decyzji państw członkowskich. Jeśli w ciągu nadchodzących tygodni i miesięcy państwa będą postępowały zgodnie z zapisami rezolucji, jestem przekonany, że Rada tchnie nowe życie w nasze działania związane z ochroną praw człowieka".
Konieczność utworzenia nowego, wysoce wyspecjalizowanego organu zajmującego się ochroną praw człowieka, była niejednokrotnie podkreślana przez Sekretarza Generalnego i wymieniana jako jeden z priorytetów reform ONZ. Kwestia ta została omówiona w raporcie z 2005 roku "W większej wolności. Rozwój, bezpieczeństwo i prawa człowieka dla wszystkich". Przedstawiona w raporcie przez Sekretarza Generalnego propozycja utworzenia Rady Praw Człowieka była czymś więcej niż tylko kosmetyczną zmianą i stanowiła jedno z głównych wyzwań mających na celu wzmocnienie struktury ONZ.
23 lutego 2006 r., po długotrwałych negocjacjach, Jan Eliasson przewodniczący Zgromadzenia Ogólnego, zaprezentował opinii publicznej projekt rezolucji w sprawie powstania Rady Praw Człowieka, który jak określił, jest "najlepszym kompromisem". Rada miała zastąpić krytykowaną i tracącą zaufanie Komisję Praw Człowieka. Louise Arbour, Wysoki Komisarz NZ ds. Praw Człowieka twierdziła iż, utworzenie Rady wzmocni struktury zajmujące się promocją i ochroną podstawowych wolności człowieka na całym świecie, dlatego też członkowie ONZ powinni obdarzyć Radę swoim votum zaufania.
Zapisy zawarte w rezolucji pozwalają Radzie na rozstrzyganie bardziej obiektywnie i wiarygodnie problemów związanych z naruszaniem praw człowieka na całym świecie. Ustanawiają również standardy dla nowych państw członkowskich, które będą zobligowane do zaangażowania się w promocję i ochronę praw człowieka.
Rada Praw Człowieka w przeciwieństwie do Komisji, dokonuje okresowych przeglądów dotyczących przestrzegania praw człowieka we wszystkich krajach, począwszy od państw członkowskich. Żaden kraj nie jest pominięty. Od tamtej pory kraje nie mogą już wykorzystywać swojego członkostwa w najważniejszym organie ONZ zajmującym się prawami człowieka, jako tarczy służącej do blokowania zarzutów dotyczących łamania praw człowieka.
Rada spotyka się w ciągu całego roku na dłuższe okresy niż Komisja Praw Człowieka. Dzięki temu ma możliwość szybszego reagowania na rozwijające się kryzysy. Obecnie świat obserwuje działania krajów naruszających prawa człowieka przez cały rok, a nie tylko podczas trwania 6 tygodniowej wiosennej sesji Komisji Praw Człowieka.
W skład Rady Praw Człowieka wchodzi 47 państw członkowskich ONZ wybieranych na trzyletnią kadencję bezwzględną większością głosów w tajnym głosowaniu Zgromadzenia Ogólnego. Skład Rady ustalany jest według klucza geograficznego. Zgodnie z rezolucją, pierwsze wybory członków do nowej Rady Praw Człowieka odbyły się 9 maja, a pierwsza sesja rozpoczęła się 19 czerwca 2006 roku.
Komisja Praw Człowieka spełniła ważną rolę dając międzynarodowej społeczności Powszechną Deklarację Praw Człowieka i wiele podstawowych traktatów o ochronie podstawowych wolności. Podczas swoich sesji, Komisja kierowała uwagę świata na wiele kwestii związanych z prawami człowieka. Co więcej, rozpatrywała skargi poszczególnych osób na forum międzynarodowym. Stała się tym samym jedynym organem o zasięgu światowym, gdzie przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego mogli skonfrontować się z tymi, którzy naruszają ich prawa. Rada Praw Człowieka zachowała tę ważną funkcję, jak również istniejący już system niezależnych obserwatorów. Wzmocniła natomiast współpracę z organizacjami pozarządowymi odgrywającymi ważną rolę w promocji praw człowieka.