Pandemia COVID-19 stanowi jedno z najniebezpieczniejszych wyzwań naszego życia, z jakim boryka się cały świat. Jest to przede wszystkim kryzys humanitarny, mający bardzo poważne konsekwencje społeczno-ekonomiczne. 

To Światowa Organizacja Zdrowia i jej tysiące pracowników przewodzą walce z wirusem. Wspiera ona państwa członkowskie ONZ i społeczeństwa, zwłaszcza te najbardziej bezbronne poprzez udzielanie porad, dostarczanie sprzętu, organizowanie szkoleń i podejmowanie konkretnych działań ratujących życie. 

Gdy w ubiegłym roku przebywałem z wizytą w Republice Demokratycznej Konga, byłem świadkiem odwagi i determinacji pracowników Światowej Organizacji Zdrowi.  Walcząc ze śmiertelnym wirusem Ebola, pracowali oni w niebezpiecznych warunkach, często w oddalonych i trudno dostępnych miejscach.  Ogromnym sukcesem tej Organizacji jest to, że od miesięcy nie zarejestrowano ani jednego przypadku zachorowania z powodu zakażenia wirusem Ebola. 
 
Jestem głęboko przekonany, że musimy wspierać Światową Organizację Zdrowia. Jej działania są absolutnie kluczowe dla światowych wysiłków dążących do wygrania wojny z COVID-19.
 
Po raz pierwszy w naszym życiu mamy do czynienia z bezprecedensowym wirusem i potrzebujemy bezprecedensowych działań. Jest sprawą oczywistą, że w takiej sytuacji  różne strony nadają różne znaczenie tym samym faktom.  Kiedy epidemia odejdzie do historii, nadejdzie czas na zastanowienie i zrozumienie, jak doszło do choroby, która w tak krótkim czasie zdewastowała nasz świat.  Przyjrzymy się i ocenimy naszą reakcję na kryzys. Wnioski, jakie wyciągniemy posłużą nam do podejmowania skutecznych działań w przypadku pojawienia się podobnych wyzwań w przyszłości. 
 
Ale jeszcze ten moment nie nadszedł. Teraz jest czas na jedność, na wspólne i solidarne działania społeczności międzynarodowej, na powstrzymanie wirusa i jego druzgocących skutków.