Dzień dobry.
 
Trwa wyścig z czasem. 
 
Jak już mówiłem podczas ceremonii otwarcia COP28, nasza planeta stoi w obliczu zagrożenia związanego z osiągnięciem limitu 1,5 stopnia Celsjusza.
 
A zegar nadal odmierza czas.
 
COP28 zakończy się jutro, ale nadal istnieją poważne problemy, które należy rozwiązać.
 
Nadszedł czas na podjęcie maksymalnie ambitnych i elastycznych działań. 
 
Ministrowie i negocjatorzy muszą wyjść poza arbitralne granice, utarte stanowiska oraz stosowanie taktyk blokujących.
 
Nadszedł czas, aby rozpocząć negocjacje w dobrej wierze, by sprostać wyzwaniu postawionemu przez przewodniczącego COPu dr Sultana Ahmeda Al Jabera.
 
Nadszedł czas na poszukiwanie rozwiązań opartych na kompromisie, nie rezygnując przy tym z naukowych osiągnięć ani z najwyższych ambicji.
 
W naszym rozbitym i podzielonym świecie COP28 może pokazać, że wielostronne porozumienie pozostaje naszą najlepszą szansą na stawienie czoła globalnym wyzwaniom.
 
Wzywam zatem wszystkich uczestników szczytu do podjęcia zdecydowanych kroków na dwóch frontach:
 
Po pierwsze, niezbędne są działania w celu ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Po drugie, zapewnienia sprawiedliwego traktowania w kwestiach klimatycznych.
 
W ‘Globalnym przeglądzie’ należy przedstawić jasny plan zakładający trzykrotne zwiększenie udziału odnawialnych źródeł energii, podwojenie efektywności energetycznej i skupienie się wyłącznie na zwalczaniu podstawowej przyczyny kryzysu klimatycznego jakim jest produkcja i zużycie paliw kopalnych. 
 
Oczywiście transformacja nie nastąpi z dnia na dzień. 
 
Dekarbonizacja stworzy miliony nowych, godziwych miejsc pracy, ale rządy muszą również zapewnić wsparcie, szkolenia i ochronę socjalną tym, którzy mogą odczuć jej negatywne skutki. 
 
Jednocześnie należy również zająć się potrzebami krajów rozwijających się, które są w dużym stopniu uzależnione od produkcji paliw kopalnych.
 
Istotne jest, aby „Globalny przegląd” potwierdził konieczność stopniowego wycofywania się ze wszystkich paliw kopalnych w ramach czasowych, które będą zgodne z limitem wzrostu temperatury do 1,5 stopnia, oraz przyspieszyć sprawiedliwą, równą i uporządkowaną transformację energetyczną dla wszystkich.
 
Transformację, która będzie uwzględniać zasadę wspólnej, ale zróżnicowanej odpowiedzialności i odzwierciedlać możliwości, biorąc pod uwagę sytuację w poszczególnych krajach - nie po to, by redukować nasze zobowiązania, ale po to, by zapewnić sprawiedliwość energetyczną.
 
Właśnie dlatego zaproponowałem Pakt Solidarności Klimatycznej, w ramach którego kraje emitujące duże ilości dwutlenku węgla podejmują dodatkowe wysiłki na rzecz ograniczenia emisji, a bogatsze kraje będą wspierać gospodarki wschodzące, aby były w stanie to zrobić. 
 
Harmonogramy i cele mogą być różne w zależności od poziomu rozwoju danego kraju, ale wszystkie muszą być spójne z osiągnięciem globalnej zerowej emisji netto do 2050 roku i utrzymaniem tempa wzrostu temperatury na poziomie 1,5 stopnia.
 
Ponadto, nadszedł czas na bardziej ambitne działania na rzecz sprawiedliwości klimatycznej. 
 
COP28 rozpoczął się od dwóch obiecujących wydarzeń: porozumienia w sprawie uruchomienia Funduszu Strat i Szkód oraz zasilenia Zielonego Funduszu Klimatycznego.
 
To dobry początek, ale wciąż konieczne są dalsze działania. 
 
Wiele krajów rozwijających się tonie w długach, nie ma możliwości budżetowych i pogrąża się w chaosie związanym ze zmianami klimatycznymi. 
 
Musimy wypełnić wszystkie zobowiązania podjęte przez kraje rozwinięte w zakresie finansowania i adaptacji do zmian klimatycznych w sposób kompletny i przejrzysty. 
 
Musimy zwiększyć kapitał i zreformować model biznesowy banków wspierających rozwój wielostronny, aby znacząco zwiększyć bezpośrednie wsparcie, pozyskując jednocześnie więcej środków z sektora prywatnego przy równoczesnym utrzymaniu rozsądnych kosztów na rzecz działań związanych z adaptacją do zmian klimatycznych państw rozwijających się.
 
Potrzebujemy też znacznie bardziej ambitnych działań adaptacyjnych. 
 
COP28 musi wysłać wyraźny sygnał, będący dowodem na to, że rządy zrozumiały skalę wyzwań związanych z adaptacją i że jest to priorytet nie tylko dla krajów rozwijających się, ale dla całego świata.
Z zadowoleniem przyjąłem powstające porozumienie w sprawie nowych ram adaptacji wraz z pakietem konkretnych celów, które mają być motorem działań.
 
Ale ramy działania bez środków do ich realizacji są jak samochód bez kół.  
 
Dwukrotne zwiększenie nakładów na przystosowanie się do zmian klimatycznych do kwoty 40 miliardów dolarów do 2025 roku musi być pierwszym krokiem na drodze do tego, by przeznaczyć na ten cel co najmniej połowę wszystkich środków finansowych związanych z kwestią klimatu. 
Patrząc w przyszłość, najbliższe dwa lata mają kluczowe znaczenie.
 
Po pierwsze, ustanowienie nowego i kluczowego globalnego celu w zakresie finansowania działań klimatycznych po 2025 r., odzwierciedlającego skalę i pilną potrzebę sprostania wyzwaniom klimatycznym. 
 
Po drugie, przygotowanie i przedstawienie przez rządy nowych krajowych planów działań na rzecz klimatu – lub ustalonych na szczeblu krajowym zobowiązań – obejmujących całą gospodarkę, uwzględniających wszystkie gazy cieplarniane i w pełni dostosowanych do limitu temperatury 1,5 stopnia.
 
Wyjeżdżając z Dubaju, przedstawiciele rządów muszą mieć jasny obraz tego, jakie działania należy podjąć do czasu kolejnego Szczytu COP30, który odbędzie się w Brazylii.
 
Tak więc zbliżając się końca Szczytu COP28, pragnę podkreślić, że moje stanowisko jest jednoznaczne:
Musimy zakończyć COP28 przyjęciem ambitnego planu, który pokaże zdecydowane działania i wiarygodny plan mający na celu utrzymanie wskaźnika 1,5 stopnia oraz zapewnienie ochrony i bezpieczeństwa osobom, które narażają się walcząc na pierwszej linii frontu z kryzysem klimatycznym.
 
Nie możemy sobie pozwolić na dalsze przeciąganie liny. Nasza wytrwałość się wyczerpała, a czas niemalże dobiegł końca.
 
Dziękuję.