Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej (ang. PCIJ – Permanent Court of International Justice) był pierwszym sądem międzynarodowym o powszechnym zasięgu. Został powołany na podstawie art. 14 Paktu Ligi Narodów stwierdzającego, iż do kompetencji Trybunału należy rozpatrywanie sporów międzynarodowych przedstawionych przez strony oraz wydawanie na życzenie Rady Ligi Narodów lub Zgromadzenia Ligi Narodów opinii doradczych w każdym sporze lub innej sprawie.
Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej rozpoczął działalność 30 stycznia 1922 roku, a formalnie zakończył 31 grudnia 1946 roku. Powołany przez Radę komitet rzeczoznawców opracował statut Trybunału, który został przyjęty przez Zgromadzenie Ligi Narodów w 1920 roku. Statut ten stanowił odrębną umowę międzynarodową i wszedł w życie w 1921 roku. Sprawy wewnętrzne Trybunału normował Regulamin.
Do 1936 roku Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej składał się z jedenastu sędziów i czterech zastępców, a od 1936 roku z piętnastu sędziów. Zastępcy mieli zasiadać w składzie STSM tylko, jeżeli mniej niż 11 sędziów mogło orzekać. Każdy sędzia oraz zastępca musiał pochodzić z innego państwa. Byli oni wybierani przez Zgromadzenie Ligi Narodów oraz Radę Ligi Narodów na dziewięcioletnią kadencję. W przypadku śmierci lub rezygnacji sędziego przeprowadzano wybory uzupełniające.
W sumie Stały Trybunał rozpoznał 66 spraw, wydał 32 wyroki oraz 27 opinii doradczych.
Więcej informacji: